|
|
D U C H O W A A D O P C J A D
Z I E C K A P O C Z Ę T E G O
„Bronić życia i umacniać je, czcić je i kochać
— oto zadanie, które Bóg powierza każdemu
człowiekowi…”
(Jan Paweł II — Encyklika „Evangelium vitae”)
Duchowa Adopcja
Jest to modlitwa w intencji adoptowanego
dziecka oraz jego rodziców. Trwa dziewięć miesięcy — mniej więcej tyle, ile
ciąża kobiety.
Duchową Adopcję Dziecka Poczętego zainicjowała Błękitna Armia Matki Bożej
Fatimskiej. W Polsce inicjatywę tę podjęto w kościele
pw. Ducha Świętego oo. Paulinów w Warszawie. Powstała grupa pod nazwą Straż
Pokoleń. Pierwszej Duchowej Adopcji dokonano 2 lutego 1987 roku.
Na
początku 1994 roku powołano do życia ogólnopolski Ruch Krzewienia Duchowej
Adopcji, pod patronatem Przeora Jasnej Góry. 25 i 26 marca 1994 roku na
Jasnej Górze w Częstochowie odbyła się promocja
Duchowej Adopcji i pierwsze przyrzeczenia przed Cudownym Obrazem Matki Bożej
Królowej Polski.
 Czym
jest?
Duchowa Adopcja jest ślubem, którego treścią jest modlitewne zobowiązanie
podjęte przez konkretną osobę w intencji ocalenia zagrożonego życia dziecka
w łonie matki oraz sprawiedliwego i prawego życia po urodzeniu — dziecka,
którego imię znane jest jedynie Bogu.
Istotą Duchowej Adopcji jest codzienna modlitwa, trwająca przez dziewięć
miesięcy i obejmująca specjalną modlitwę w intencji
dziecka i jego rodziców oraz jedną z tajemnic Różańca, a także dobrowolnie
podjęte praktyki religijne, takie jak: Komunia Święta, post, aktywne
wspieranie dzieł charytatywnych (pomoc samotnym matkom, rodzinom
wielodzietnym, osobom starszym, chorym itd.). Bardzo cennym zobowiązaniem
może być także pozyskiwanie nowych zwolenników Duchowej Adopcji oraz
apostolstwo w obronie życia.
Istota przyrzeczeń
W
znaczeniu religijnym i teologicznym ślub jest uczynioną Bogu obietnicą
dokonania lub zaniechania czegoś, zaś przedmiotem tej obietnicy jest dobro
wyższe, przekraczające to, do czego jesteśmy zobowiązani z samego prawa,
naturalnego czy pozytywnego. I tak np. nie może być przedmiotem ślubowania
uczestnictwo w niedzielnej lub świątecznej Mszy świętej, gdyż do tego
zobowiązani jesteśmy na mocy prawa Bożego i kościelnego. Możemy natomiast
ślubować dodatkowy udział w Eucharystii czy innych nabożeństwach.
Przedmiotem ślubowania może też być zaniechanie czegoś. Może to się wyrażać
w pewnych ograniczeniach, dotyczących np. używek, godziwej rozrywki,
spożywania pokarmów (post).
W
wypadku Duchowej Adopcji podstawowym przedmiotem ślubowania jest modlitwa w
intencji poczętego dziecka i jego rodziców (jedna tajemnica Różańca przez
dziewięć miesięcy) i podjęcie ofiary (w dowolnej
formie) wynagrodzenia Bogu za grzechy dzieciobójstwa.
Ślubowanie jest ważne, gdy następuje z wolnego i świadomego wyboru
ślubującego. Każdy zobowiązany jest do przemyślenia decyzji, którą ma
podjąć, bowiem niedotrzymanie złożonej obietnicy, lekceważenie i
zaniedbywanie zobowiązań wynikających ze ślubowania jest nieuporządkowaniem
moralnym, a jako takie jest grzechem. Ślub Duchowej Adopcji jest ślubem
czasowym, trwającym dziewięć miesięcy, a więc przeciętny okres przebywania
dziecka w łonie matki od chwili poczęcia do urodzenia.
 Ślubowanie
Bogu ma również wielką wartość religijną dla samego ślubującego — umacnia
bowiem jego postawę wewnętrzną, bardziej mobilizuje do gorliwego życia
chrześcijańskiego, pogłębia więź człowieka z Bogiem. I chociaż niektórzy
krytykują śluby, uważając je za ograniczenie człowieka i jego swobody, to
jednak trzeba podkreślić, że takie "ograniczenie" jest jak najbardziej
godne, gdyż dokonuje się przez wolny ludzki wybór, osobistą decyzję — jest
więc wyrazem pełnej wolności uzyskiwanej w ofiarnym oddaniu się Bogu.
Kto może podjąć adopcję?
Osoba, która podejmuje Duchową Adopcję, spełnia
zaszczytny akt ofiary. Chociaż dziecka nigdy nie zobaczy, nie przytuli, nie
przygarnie do serca, broni jego życia. Wypowiadając słowa modlitwy, prosi
również Jezusa o zmianę nastawienia rodziców do zagrożonego dziecka, o nowe,
poprawne ukształtowanie ich psychiki, by zrozumieli, że rodzina jest
niezastąpioną wspólnotą, ale spełni swą rolę tylko wtedy, gdy będzie
zbudowana na wzajemnej miłości. Bardzo ważne jest, by Duchową Adopcję
podjęli zwłaszcza ludzie młodzi — uczniowie, studenci, młode małżeństwa.
Jeśli bowiem podejmą ofiarę modlitwy o ocalenie od zagłady jednego
nieznanego im dziecka, to nie dopuszczą nigdy do śmierci własnego poczętego
dziecka.
Podjęcie Duchowej Adopcji jako modlitewnego indywidualnego zobowiązania
zapoczątkowuje zbiorowe przyrzeczenie złożone przez grupę osób w kościele, w
czasie uroczystej Mszy świętej lub nieszporów, w jedno ze świąt (np. Matki
Bożej, najlepiej w święto Zwiastowania). Samej uroczystości przyrzeczeń
powinno się nadać bogatą oprawę. Możliwe jest również przyrzeczenie poza
kościołem, na przykład podejmowane przez osoby starsze, chore,
niepełnosprawne, a złożone później na ręce kapłana.
Święta Boża Rodzicielko i Matko Dobrej Rady! Przyrzekamy Ci, z oczyma
utkwionymi w Żłóbek Betlejemski, że odtąd staniemy wszyscy na straży
budzącego się życia. Walczyć będziemy w obronie
każdego dziecięcia i każdej kołyski równie mężnie, jak ojcowie nasi walczyli
o byt i wolność narodu płacąc obficie własną krwią.
Gotowi jesteśmy raczej śmierć ponieść, aniżeli śmierć zadać bezbronnym. Dar
życia uważać będziemy za największą łaskę Ojca Wszelakiego Życia i za
najcenniejszy Skarb Narodu.
Z "Jasnogórskich Ślubów Narodu Polskiego" —
1956 r.
Owoce duchowej adopcji
Duchowa adopcja skutecznie leczy głębokie zranienia wewnętrzne spowodowane
grzechem aborcji. Pozwala matkom odzyskać wiarę w Boże Miłosierdzie,
przynosząc pokój ich sercom. Jako bardzo konkretny, bezinteresowny i
osobisty dar (modlitwy, ofiary, post), pomaga w szczególności
ludziom młodym kształtować charakter, walczyć z egoizmem, odkrywać
radość odpowiedzialnego rodzicielstwa, uzdalniając do postrzegania miłości i
seksu oczyma Boga. Ucząc systematycznej modlitwy i pozytywnego działania
pogłębia kontakt z Bogiem. Pomaga odkrywać głęboki sens zaniedbanych praktyk
ascetycznych. Może się stać czynnikiem odrodzenia wspólnej modlitwy i
miłości w rodzinie.
Jak krzewić modlitwę duchowej adopcji?
Należy uzyskać zgodę księdza proboszcza na
przeprowadzenie przyrzeczeń duchowej adopcji w kościele parafialnym Można
skontaktować się z ośrodkami duchowej adopcji, gdzie można pozyskać
materiały, pełne informacje oraz pomoc w przeprowa-dzeniu przyrzeczeń.
Patronką Życia jest Matka Boża z Guadalupe
zobacz:
http://www.guadalupe.opoka.org.pl/
|
|
Duchowa
Adopcja